Regelmatig voel ik me schuldig als ik iets weggooi. Dan stop ik tegen beter weten in een glazen jampotje bij het normale vuil. Ik dank mijn iets te nieuwe kleren af, alleen omdat de kleur me toch niet aanstaat. Of ik prop een platgemaakte kartonnen doos tóch in de papierbak. Of heel soms de vuilniszak net iets te vroeg op straat..
Laatst zag ik dat iemand de hele inhoud van zijn woning bij het grofvuil zette. Volgens de buren woonde de man al tien jaar lang bij zijn vriendin en had hij nu besloten zijn eigen huurhuis op te zeggen. De verzamelplaats voor het grofvuil uit de buurt is precies onder ons balkon. Hangend over de reling zag ik hier het gedrag van iemand die zich nooit schuldig voelt: losse mandjes, schoenen, een rol tapijt, een badkuip, een krukje, een bankstel. Het was een berg van anderhalve meter hoog.
Maar wat voor de één afval is, is voor de ander nog veel waard. Afvalbedrijven – verbrandingsinstallaties, recyclingbedrijven – floreren bij de gratie van uw en mijn afval. En omdat we met steeds meer mensen zijn op de wereld, neemt de hoeveelheid afval alleen maar toe. Afvalbedrijven gaan een mooie toekomst tegemoet. In Nederland woedt zelfs een consolidatieslag. AVR en Van Gansewinkel zijn voor recordbedragen verkocht en de volgende overname staat in de stijgers: Essent heeft een oogje laten vallen op afvalverwerker Twence uit Hengelo.
Beursgenoteerde afvalverwerkers zijn er nog niet in Nederland, maar wereldwijd is er wel voldoende keuze. En u kunt ook beleggen in het nieuwe denken over afval. Daarin is afval geen afval meer, maar voedsel. Als het aan de bedenkers van afval=voedsel ligt, zijn uw afdankertjes straks volledig biologisch afbreekbaar, of weer opnieuw te gebruiken in een technologisch proces. Hoe meer afval, hoe meer grondstof voor nieuw leven of nieuwe producten. Dat schept enorme besparingsmogelijkheden voor bedrijven. En het helpt ons in een moeite door ook van ons schuldgevoel af.
Lees het hele verhaal in Gaia 5, de nieuwsbrief van Inveztor.nl
